Josef Blumenreich

Przyszedł na świat w rodzinie Mosesa (1760-1808) i jego nieznanej z imienia ani nazwiska żony w Wodzisławiu Śląskim. Około 1800 roku poślubił Adele z.d. Wolff (zm. 27.08.1860 roku), z którą miał przynajmniej następujące dzieci: Wilhelm (ur. 1806, zm. 29.10.1871 roku w Gliwicach), Michael (ur. w Gliwicach w 1813 roku, dalsze losy nieznane), Moritz (1810-01.11.1878 roku) i Louis / Loebel (ur. w Gliwicach 03.04.1821, zm. tamże 23.02.1860 roku w wyniku udaru mózgu). Od 1806 roku Josef był pierwszym Żydem będącym członkiem gliwickiego cechu szewców. W kwietniu 1813 roku, w trakcie wojny Prus z Napoleonem Josef Blumenreich dostarczył pruskiej armii 40 par obuwia. W 1829 roku wydzierżawił od księcia pszczyńskiego hutę szkła we wsi Wesoła, co zapoczątkowało związanie się rodziny ze szklarstwem na kolejne pokolenia. W 1843 roku niejaki Salo Blumenreich (jego rodzinne związki z Josefem nie są jasne) otworzył hutę szkła w Neudorf (Nowa Wieś, dziś część gliwickiego Śródmieścia).
Josef Blumenreich zmarł w Gliwicach 11 września 1842 roku, jego pogrzeb odbył się kolejnego dnia.
Dzięki planom miasta z lat 80 XIX wieku wiadomo, że huta szkła Blumenreichów stała niemal naprzeciwko dworca kolejowego, zapewne na nieruchomości należącej niegdyś do innej żydowskiej rodziny – Stein. W 1856 roku huta Blumenreichów zatrudniała około 100 robotników, a ich magazyny rocznie opuszczało około 180 tys. wyrobów.
Po 40 latach od założenia, w lipcu 1883 roku, została odsprzedana Heinrichowi Kernowi, który na jej miejscu postawił budynki stanowiąc część jego fabryki drutu.