Simon Freund

Zgodnie z informacjami zawartymi w akcie zgonu informacje o rodzicach Simona Freunda są nieznane. Z płyty nagrobnej wynikała jednak informacja, iż był on synem Isaaka.

Dr Simon Freund był silnie zaangażowany w lokalną politykę – w 1862 r. wybrano go do Izby Deputowanych Landtagu. 7 lat później został członkiem kuratorium Prowincjalnej Szkoły Przemysłowej (dziś V LO w Gliwicach). W tym okresie Freund został również przewodniczącym rady miejskiej. W listopadzie 1874 r. został mianowany Królewskim Radcą Sanitarnym, a trzy lata później zasiadał w komitecie ds. utworzenia żeńskiej szkoły nauczycielskiej.

Politycznie Simon Freund związany był ze stronnictwami liberalnymi, to właśnie z tego środowiska został wybrany (po raz kolejny) do rady miejskiej w listopadzie 1881 r. Kilka miesięcy przed wyborami współtworzył treść „wezwania do utworzenia liberalnego związku wyborczego”.

W 1883 r. obchodził 25-lecie działalności w radzie miejskiej.

Z uwagi na wykształcenie (Freund był lekarzem) udzielał się w sprawach związanych z ochroną zdrowia – zasiadał w radzie nadzorczej kliniki chorób oczu i uszu (dziś budynek MDK przy ul. Barlickiego), zaś w 1884 r. dokonywał odbioru szpitala miejskiego.

W styczniu 1892 r., w uznaniu jego zasług, został on odznaczony tytułem Honorowego Obywatela Gliwic.

Ostatnie lata życia spędził w domu przy Milchmarkt (dziś Plac Mleczny). Po śmierci Freunda jego rodzina, na prośbę zmarłego, publicznie zaapelowała o nieprzynoszenie kwiatów na pogrzeb, który odbył się 5 października. Kondukt ruszył z domu przy Bankstraße.

Dr Freund łącznie w swoim życiu spędził 41 lat w składzie rady miejskiej, z czego 31 jako jej przewodniczący. Przez 17 lat kierował gliwickim związkiem lekarzy, którego członkowie określili go w nekrologu jako „wzór lekarza do naśladowania, który niestrudzenie i nieprzerwanie służył cierpiącym niemal do ostatnich dni życia”

Po śmierci Freunda w lokalnej prasie ukazało się ok. 10 obszernych nekrologów m.in. od magistratu miasta, gminy synagogalnej (którą reprezentował od 1884 r.), Prowincjonalnej Kamery Lekarskiej oraz osób, które prywatnie doświadczyły pomocy ze strony zmarłego.