Ludzie

Franciszek Gończ z Pomorza o ucieczce cywilów w chwili wybuchu
II wojny światowej

W 1942 r. rodzice Franciszka Gończ otrzymali trzecią kategorię Niemieckiej Listy Narodowościowej. W październiku 1943 r. Gończ wraz z innymi mieszkańcami Odr został powołany do wojska niemieckiego. We Wrocławiu przeszedł szkolenie rekruckie i złożył przysięgę. W grudniu 1943 r. został przetransportowany do jednostki artylerii przeciwlotniczej w Norymberdze. Po przerzuceniu do Stralsund nad Morzem Bałtyckim oddział został wymieszany z weteranami walk na froncie wschodnim. W maju 1944 r. połączoną jednostkę przewieziono do Aten, a następnie na Kretę. Tam Franciszek Gończ doczekał końca wojny. Na mocy umowy z Anglikami żołnierze niemieccy zostali wzięci do niewoli po zniszczeniu wszelkiej posiadanej broni, co nastąpiło w czerwcu 1945 r.

Franciszek Gończ został przewieziony do angielskiego obozu jenieckiego w Ismailii w Egipcie. Po ochotniczym zgłoszeniu się do polskiego wojska w listopadzie 1945 r. rozpoczął służbę w 325 kompanii transportowej w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Ukończył kurs kierowców, po którym służył jako kierowca na terenie Egiptu, Bliskiego i Środkowego Wschodu. W lutym 1947 r. zdecydował się na powrót do kraju. Po pobycie w obozie demobilizacyjnym w okolicach Morza Czerwonego w lipcu 1947 r. przypłynął do Gdańska.

Po powrocie do Polski wyuczył się zawodu murarza w szkole zawodowej w Szczecinie. Następnie przez osiem lat pracował jako dostawca mleka z Odr do Czerska. Był członkiem PZPR. Zajmował się prowadzeniem gospodarstwa rolnego.